Gdy potkniesz się i stracisz równowagę, odruchowo kierujesz ręce w dół, by zamortyzować upadek na twarde podłoże. Niestety chroniąc jedne części ciała, możesz uszkodzić inne, w tym dłonie, które jako pierwsze stykają się z ziemią. Jeśli siła jest duża, może skończyć się to uszkodzeniem nadgarstka. Złamanie Smitha, do którego dochodzi dość rzadko, to uraz powstały w wyniku upadku na wierzchnią część dłoni.
Jaki objawy mogą wskazywać na ten rodzaj złamania i na czym polega leczenie?
Na czym polega złamanie Smitha?
Złamanie Smitha najczęściej diagnozowane jest u osób młodych, aktywnych sportowo oraz starszych, w tym tych, u których kości osłabione są przez osteoporozę. W tym wieku łatwiej też o utratę równowagi, co dodatkowo zwiększa ryzyko upadku.
Choć zwykle odruchowo tak ustawiasz dłoń, by podeprzeć się jej wewnętrzną częścią, to zdarzają się wyjątki. To właśnie upadek na grzbietową część często kończy się złamaniem dalszej nasady kości promieniowej z przemieszczeniem odłamu obwodowego w kierunku dłoniowym. Dodatkowo może też dojść do wgniecenia lub przemieszczenia ze skróceniem odłamu obwodowego.
Jak wstępnie rozpoznać złamanie Smitha — najczęstsze objawy
Do najczęstszych objawów, które zwykle pojawiają się po upadku na wierzchnią część dłoni, a które mogą wskazywać na złamanie Smitha, należą:
- ból i obrzęk w obrębie nadgarstka,
- deformacja i guzki,
- ból przy dotyku,
- ograniczenie ruchomości i ból przy próbie poruszania dłonią,
- siniak w miejscu urazu.
Ze względu na to, iż wybrane objawy towarzyszą też innym rodzajom nadgarstka, w tym złamaniu Collesa i Bartona, ostateczną diagnozę zawsze powinien postawić ortopeda po przeprowadzeniu niezbędnych badań. Może on wówczas dostrzec przemieszczenie dłoniowe odłamów, złamanie wewnątrzstawowe oraz ubytki tkanki kostnej (jeśli przy okazji doszło do zmiażdżenia lub zgniecenia).
Jak leczyć złamanie nadgarstka?
Niestety tego rodzaju złamanie zwykle nie nadaje się do niechirurgicznego nastawienia. Tym bardziej że dochodzi tu do przemieszczenia kości dłoni, co wymaga ich repozycji w trakcie zabiegu operacyjnego.
Operacyjne leczenie złamania Smitha
Zanim ortopeda wykona zabieg, wcześniej przeprowadza niezbędne badania. Ich celem jest nie tylko ocena rodzaju i rozległości uszkodzeń kości, do których doszło w trakcie upadku na dłoń. Ważne jest też sprawdzenie stanu struktur miękkich i unerwienia dłoni, w czym pomaga ocena ruchomości palców, zdolności czuciowych oraz ukrwienia dłoni i całej ręki. Dopiero po uzyskaniu pełnego obrazu uszkodzeń, może przejść do ich naprawiania.
Jedną z metod wykorzystywanych przy leczeniu złamania Smitha jest ta, w której lekarz do stabilizacji używa płytki dłoniowej, dopasowanej pod względem anatomicznym do kształtu kości promieniowej. Może też wykorzystać termoplastyczną płytkę biowchłanialną, która nie wymaga usuwania, co niesie ze sobą dodatkowe korzyści.
Rola rehabilitacji w leczeniu złamania Smitha
Podobnie jak w przypadku innych urazów, tak też przy leczeniu złamania Smitha bardzo ważną rolę odgrywa rehabilitacja. Aby można ją było rozpocząć jak najszybciej, zamiast gipsu lekarz może zastosować unieruchomienie w postaci ortezy na nadgarstek. Dzięki temu nie tylko łatwiej zachować higienę w obrębie dłoni, ale też można ją zdejmować na czas ćwiczeń i zabiegów fizjoterapeutycznych.
Głównym celem rehabilitacji jest odzyskanie pełnej ruchomości oraz siły mięśniowej w obrębie dłoni i nadgarstka. Rehabilitant w pierwszej kolejności stosuje odpowiednie techniki łagodzące dolegliwości bólowe i zmniejszające obrzęki.
Zajęcia obejmują zarówno techniki terapii manualnej i kinesiotaping, jak i te, których celem jest rozluźnienie mięśniowo-powięziowe oraz prawidłowe ułożenie struktur kostnych nadgarstka.
Korzyści przynoszą też:
- ćwiczenia:
- precyzyjne,
- zręcznościowe,
- z małym obciążeniem,
- wykorzystujące zjawiska mobilizacji oraz trakcji,
- ruchy czynno-bierne,
- terapia punktów spustowych,
- masaż:
- tkanek głębokich,
- poprzeczny,
- funkcyjny.
Pomocne w przywracaniu pełnej sprawności po złamaniu nadgarstka okazują się też wybrane zabiegi fizykoterapeutyczne, w tym:
- magnetoterapia,
- magnetostymulacja,
- krioterapia,
- zimne okłady (do stosowania również w domu),
- laseroterapia,
- pole magnetyczne,
- elektrostymulacja.
Złamanie Smitha wymaga kompleksowego podejścia do leczenia. Dlatego bardzo ważna jest współpraca między lekarzem operującym a specjalistą zajmującym się rehabilitacją. Dzięki temu zastosowane metody będą jeszcze lepiej dopasowane do konkretnego przypadku. To zaś nie tylko pozytywne wpłynie na ostateczny efekt, ale też może skrócić okres rehabilitacji. Ważne jest też ścisłe stosowanie się do zaleceń pooperacyjnych, by do minimum ograniczyć ryzyko powikłań.
Źródło i inspiracja:
