Staw skokowy
STAW SKOKOWY
Ostry lub przewlekły ból stawu skokowego wymaga przeprowadzenia badania lekarskiego i wdrożenia stosownej diagnostyki obrazowej.
W zależności od przyczyny bólu dobieramy odpowiedni schemat leczenia wykorzystując współczesne możliwości terapeutyczne zarówno zachowawcze jak i operacyjne.
Ból stawu skokowego może wynikać z kilku powodów:
- uszkodzenie strukturalne w następstwie przebytego urazu (uszkodzenie więzadeł, złamanie śródstawowe, złamanie chrząstki),
- uszkodzenie strukturalne w następstwie postępujących zmian zwyrodnieniowych zazwyczaj wtórnych do przebytego w przeszłości urazu (ubytki w obrębie powierzchni
- chrzęstnych, jałowa martwica chrzęstno-kostna),
- zaburzenia funkcjonalne czyli przeciążeniowe (połączenie wysiłku z nieprawidłowym wzorcem ruchu, nieprawidłową stabilizacją, nieprawidłową funkcją mięśni, nieprawidłowym obciążaniem stopy),
- niestabilność lub uszkodzenie ścięgien strzałkowych,
- konflikt przedni i tylny,
- uszkodzenie stawu w przebiegu chorób reumatoidalnych.
WYKONYWANE ZABIEGI
FAQ
Tak, przewlekły lub ostry ból stawu skokowego może wynikać z różnych przyczyn, takich jak urazy, zmiany zwyrodnieniowe czy zaburzenia funkcjonalne. Warto skonsultować się z lekarzem, aby dobrać dokładnie zdiagnozować problem i dobrać odpowiednie leczenie.
Najczęstszymi urazami prowadzącymi do uszkodzeń stawu skokowego są skręcenia, zwichnięcia lub urazy bezpośrednie. W ich wyniku może dochodzić do uszkodzenia więzadeł, uszkodzenia chrząstki lub złamań śródstawowych
Artroskopia jest małoinwazyjnym zabiegiem, który pozwala na diagnozowanie i celowane leczenie problemów w stawie skokowym poprzez niewielkie nacięcia, co umożliwia natychmiatowe rozpoczęcie rehabilitacji pooperacyjnej i szybszy powrót do sprawności.
W początkowych stadiach zmian zwyrodnieniowych często stosuje się leczenie zachowawcze, takie jak fizjoterapia czy iniekcje, jednak w zaawansowanych przypadkach może być konieczna operacja.
Tendinopatia to zmiany zwyrodnieniowe w ścięgnie Achillesa polegające na powstawaniu w jego obrębie obszarów uszkodzeń i bliznowaceń. Tendinopatia zwykle powstaje wskutek przewlekłego przeciążenia ścięgna. Objawia się bólem, sztywnością i obrzękiem ścięgna.
Uszkodzenie ścięgna Achillesa często objawia się nagłym bólem, trudnością w chodzeniu oraz wyczuwalnym ubytkiem lub przerwą w obrębie ścięgna.
Zespół Haglunda to deformacja kostna pięty, która powoduje uszkadzanie warstwy głębokiej ścięgna Achillesa co skutkuje bólem i przewlekłym stanem zapalnym. Leczenie obejmuje zarówno metody zachowawcze, jak i operacyjne, w zależności od stopnia zaawansowania. Nieleczona deformacja Haglunda może prowadzić do zerwania ścięgna Achillesa w miejscu przyczepu do kości piętowej.
Decyzję o sposobie leczenia niestabilności stawu skokowego podejmuje się na podstawie szczegółowego badania klinicznego oraz wyników badań obrazowych. W niektórych przypadkach niestabilność można leczyć za pomocą rehabilitacji i ćwiczeń wzmacniających, ale przy przewlekłej niestabilności lub uszkodzeniu kilku więzadeł może być konieczne leczenie operacyjne.
Konflikt w stawie skokowym jest najczęściej spowodowany obecnością wyrośli kostnych na kościach tworzących staw, które powstają w wyniku urazów lub niestabilności. Wyrośla kostne powodują ograniczenie ruchomości stawu oraz jego dolegliwości bólowe i obrzęki. Zastosowanie małoinwazyjnych technik artroskopowych, pozwala na usunięcie wyrośli kostnych.
Tak, reumatoidalne zapalenie stawów może powodować przewlekły stan zapalny w stawie skokowym, co prowadzi do powstawania dolegliwości bólowych i obrzęków. Przewlekły stan zapalny ma wpływ na szybsze uszkadzanie chrząstki stawowej i powstanie choroby zwyrodnieniowej stawu skokowego.
Regularne wzmacnianie i rozciąganie mięśni łydki oraz unikanie nagłych, intensywnych obciążeń mogą zmniejszyć ryzyko urazów ścięgna Achillesa.
Rehabilitacja obejmuje ćwiczenia wzmacniające i rozciągające, a także pracę nad stabilizacją stawu. Czas powrotu do pełnej sprawności zależy od rodzaju i rozległości zabiegu.
Unikanie nadmiernych obciążeń ścięgna piętowego, dbanie o prawidłową elastyczność mięśni łydki oraz noszenie odpowiedniego obuwia może zmniejszyć ryzyko rozwoju zespołu Haglunda.
Najczęściej stosowane są badania obrazowe, takie jak USG lub MRI, które pozwalają na dokładną ocenę uszkodzeń więzadeł, ścięgien i chrząstki.
