ARTROSKOPIA
STAWU SKOKOWEGO
Artroskopia stawu skokowego ze wskazań wyłącznie diagnostycznych jest obecnie bardzo rzadko wykonywana. Na ogół zastosowanie obrazowych metod diagnostycznych połączonych z wnikliwą analizą objawów pozwala na opracowanie konkretnych założeń leczenia rehabilitacyjnego i operacyjnego.
Wskazania lecznicze do artroskopii stawu skokowego:
Ogniskowe (ograniczone) uszkodzenia chrząstki stawowej w następstwie przebytych urazów (po złamaniach lub skręceniach)
Często trudne do rozpoznania objawy kliniczne nie są specyficzne, często pojawia się ból nawet po niewielkich wysiłkach, mogą występować obrzęki i poczucie blokowania lub przeskakiwania w stawie skokowym. Uszkodzenia tego typu na ogół nie są widoczne na zdjęciach RTG i w badaniu USG.
W takich przypadkach nieodzowne jest wdrożenie diagnostyki z zastosowaniem rezonansu magnetycznego i tomografii komputerowej. Uszkodzenia najczęściej lokalizowane są w obrębie powierzchni chrzęstnej bloczka kości skokowej.
Artroskopia stawu skokowego pozwala na:
wykonania rekonstrukcji ogniskowego uszkodzenia chrząstki z zastosowaniem przeszczepów kostnych i biomateriałów (np. metoda AMIC).
Jałowa martwica chrzęstno-kostna oddzielająca u dzieci i młodzieży (osteochondritis dissecans, OCD)
Leczenie zachowawcze lepiej rokuje niż w uszkodzeniach chrząstki u osób dorosłych. W przypadku niepowodzenia leczenia zachowawczego znajdują zastosowanie metody operacyjne jak w przypadku osób dorosłych.
Konflikt przedni lub tylny (zespół wklinowania)
Przewlekłe dolegliwości bólowe u osób aktywnych, na ogół po urazach skrętnych stawu skokowego. Przyczyną zespołu wklinowania są wyrośla kostne, przerost błony maziowej lub pogrubiała, zbliznowaciała torebka stawowa.
Artroskopia pozwala na:
Zapalenia błony maziowej
Artroskopia pozwala na usunięcie nadmiaru błony maziowej (synowektomia) oraz pobranie materiału do badania histopatologicznego w celu zidentyfikowania przyczyny schorzenia.
Ciała wolne w stawie skokowym
Artroskopia pozwala na usunięcie ciał wolnych, powstających na ogół na skutek ogniskowego uszkodzenia chrząstki w czasie urazu.
Rekonstrukcje więzadeł stawu skokowego
Uszkodzenie więzadeł jest następstwem urazów skrętnych. Zazwyczaj leczenie rehabilitacyjne przynosi bardzo dobry efekt funkcjonalny. Po każdych skręceniu stawu skokowego rozpoczynamy proces leczenia właśnie od rehabilitacji. Wskazaniem do rekonstrukcji więzadeł stawu skokowego jest poczucie niestabilności stawu podczas codziennych aktywności z powtarzającymi się skręceniami w stosunkowo błahych okolicznościach. Na ogół leczenie operacyjne dotyczy więzadeł kompleksu bocznego.
W uzasadnionych przypadkach wykonujemy szycie lub rekonstrukcję uszkodzonych więzadeł z zastosowaniem metod dobranych indywidualnie do danego przypadku. Często zabiegi rekonstrukcyjne na więzadłach połączone są procedurami artroskopowymi. W większości przypadków konieczne jest użycie specjalnych implantów czyli tzw. kotwic i śrub interferencyjnych. W niektórych przypadkach nieodzowne jest pobranie ścięgien z innych okolic w celu odtworzenia uszkodzonych więzadeł (ścięgno mięśnia podeszwowego, ścięgna przywodzicieli uda).
Niestabilność ścięgien strzałkowych
W następstwie urazu skrętnego u osób z anatomicznymi predyspozycjami może dojść do przewlekłej niestabilności ścięgien biegnących za kostką boczną, co objawia się bólem tej okolicy, uczuciem przeskakiwania ścięgien oraz obrzękami po wysiłkach.
W przypadku braku satysfakcjonującej poprawy po leczeniu rehabilitacyjnym należy rozważyć leczenie operacyjne w postaci pogłębienia bruzdy kostnej i rekonstrukcji troczków ścięgien strzałkowych.
Lekarze
dr n. med. Marcin
Ferenc
Specjalizuje się w leczeniu urazów sportowych, złamań w obrębie kończyny dolnej i górnej oraz zmian zwyrodnieniowych stawu biodrowego, kolanowego i skokowego.
dr Bartosz
Paprota
Specjalista ortopedii i traumatologii specjalizujący się w leczeniu urazów sportowych kończyny dolnej, stawu barkowego oraz pourazowych zmian zwyrodnieniowych stawu kolanowego i biodrowego.
