Ciężko wyobrazić sobie codzienne funkcjonowanie bez korzystania z naszych rąk. Ruchomość w obrębie stawów kończyny górnej pozwala na wykonywanie precyzyjnych ruchów, pozwalających na wykonywanie podstawowych czynności, wypełnianie obowiązków czy pracy zawodowej. Właśnie dlatego dolegliwości ograniczające ruchomość kończyny górnej sprawiają wiele trudności. Jednym z takich problemów jest zespół cieśni barkowej, objawiający się bólem oraz zmniejszeniem zakresu ruchów w stawie ramiennym. Jak leczyć zespół cieśni podbarkowej?
Skąd się bierze cieśń podbarkowa?
Cieśń podbarkowa jest jednym z najczęściej pojawiających się zwyrodnień w obrębie stawu ramiennego. Za główny powód związanych z nią dolegliwości, uznaje się przeciążenie w obrębie tzw. stożka rotatorów. Jest to grupa ścięgien sąsiadujących ze sobą mięśni:
– nadgrzebieniowego,
– podgrzebieniowego,
– obłego mniejszego,
– podłopatkowego.
Fizjologicznie struktura stożka rotatorów odpowiada za stabilizację prawidłowego ustawienia głowy kości ramiennej. Wielokrotnie następujące mikrourazy ścięgna stożka rotatorów przyczyniają się do rozwoju cieśni podbarkowej. Do przyczyn powstania zespołu cieśni podbarkowej zaliczamy również:
– zapalenie kaletki podbarkowej,
– zgrubienie więzadła kruczo-barkowego,
– deformacja krawędzi wyrostka barkowego,
– haczykowaty kształt wyrostka barkowego.
Zespół ciasnoty podbarkowej – kogo dotyczy?
Najczęściej zespół cieśni podbarkowej diagnozuje się u osób po 40 roku życia. Jest to często spowodowane zmianami zwyrodnieniowymi wynikającymi z wykonywanej pracy. Dotyczy to zwłaszcza osób pracujących rękami, wykonując ruchy ponad głową. Dlatego są to m.in. malarze, budowlańcy, elektrycy, a nawet nauczyciele. Nie jest to jednak schorzenie występujące tylko u osób w średnim wieku. Często rozpoznaje się je zwłaszcza u młodzieży, która uprawia sporty wymagające silnych ruchów rękami, jak pływanie, siatkówka, piłka ręczna czy gra w tenisa.
Szacuje się, że zespół cieśni podbarkowej może stanowić nawet 60% dolegliwości w obrębie stawu barkowego.
Jak zdiagnozować zespół cieśni podbarkowej?
Wizyta u lekarza ortopedy rozpocznie się od przeprowadzenia szczegółowego wywiadu z pacjentem. Opisując początek dolegliwości, ich charakter czy czynniki nasilające ból pomożesz specjaliście ukierunkować dalszą diagnostykę. Pozwoli to także zróżnicować zespół cieśni podbarkowej z innymi schorzeniami okolic stawu barkowego. Dodatkowo podczas badania fizykalnego, lekarz może skorzystać z testów diagnostycznych, które ułatwiają potwierdzenie lub wykluczenie uszkodzenia poszczególnych struktur w obrębie stawu barkowego. Są to m.in.:
– Test Neera, służący ocenie, czy doszło do uszkodzenia stożka rotatorów,
– Te st Hawkinsa – pozwalający określić czy podczas wymuszonego ruchu występują dolegliwości bólowe związane z uderzeniem mięśnia nadgrzebieniowego o więzadło barkowo-obojczykowe,
– Test bolesnego łuku, polegający na odwodzeniu kończyny górnej w stawie barkowym do 180 stopni. Jeśli pojawi się ból w zakresie od 70 do 120 stopni, może to świadczyć o występującym zespole ciasnoty podbarkowej.
Zespół cieśni podbarkowej – leczenie
W zależności od stopnia uszkodzenia struktur w obrębie stawu barkowego można rozpocząć leczenie od rehabilitacji, lub przejść od razu do leczenia operacyjnego. Głównym celem rehabilitacji w tym przypadku jest zmniejszenie dolegliwości bólowych. Pozwala na to zastosowanie zabiegów takich jak:
– ultradźwięki,
– krioterapia,
– laser,
– terapia polem magnetycznym,
– elektroterapia.
Podczas fizjoterapii można zastosować ćwiczenia izometryczne mięśni, które dodatkowo stabilizują staw ramienny. Dzięki temu dojdzie do zmniejszenia bólu związanego z zespołem cieśni podbarkowej, co pozwoli na odzyskaniu dawnej sprawności. Jeśli po 3-6 miesięcy po rozpoczęciu rehabilitacji wciąż nie będzie poprawy, należy skonsultować się z lekarzem ortopedą, w celu wdrożenia leczenia chirurgicznego. Taki zabieg prowadzi do zwiększenia wolnej przestrzeni w stawie barkowym, aby przywrócić prawidłowy zakres ruchów. Może to wymagać usunięcia kaletki barkowej, a także wykonania plastyki wyrostka barkowego. Operacja ta nosi nazwę dekompresji przestrzeni podbarkowej. Zabieg jest przeprowadzany metodą artroskopową, podczas której możliwe jest zoperowanie również innych współistniejących schorzeń stawu barkowego.
