Chondromalacja rzepki II. stopnia (łagodne uszkodzenie chrząstki kolanowej) u młodych osób jest stosunkowo częstym zjawiskiem i zwykle wynika z nadmiernego obciążenia stawu kolanowego.
Zdarza się, że zgłaszając się do ortopedy z tego rodzaju problemem, proszą one o wykonanie iniekcji kwasu hialuronowego, który rzekomo ma ich uwolnić od dolegliwości bólowych. Jednak w większości przypadków chondromalacja II. stopnia, czyli taka, która występuje u osób intensywnie uprawiających sport, nie jest to stan groźny, ale wymaga odpowiedniej uwagi i leczenia, aby zapobiec dalszemu uszkodzeniu.
Jeśli więc boli cię kolano, to w przypadku chondromalacji rzepki dolegliwości bólowe często wynikają z innych przyczyn niż bezpośrednie uszkodzenie chrząstki. Mogą one być powiązane między innymi z niewłaściwą biomechaniką stawu, słabością mięśni stabilizujących kolano lub problemami z więzadłami.
W takich sytuacjach, leczenie za pomocą iniekcji kwasu hialuronowego może okazać się nieefektywne, w przeciwieństwie do rehabilitacji, która ukierunkowana jest na źródło problemu.

Jeśli doszło u ciebie do zwichnięcia rzepki, możesz je rozpoznać po różnych objawach. To może być widoczne przemieszczenie rzepki na bok kolana, ostry ból przy próbie zginania i prostowania kolana, czy też obrzęk i zasinienie w miejscu urazu. Możesz też doświadczyć trudności z chodzeniem i problemy z pełnym zgięciem oraz wyprostowaniem nogi w kolanie.

W przypadku podejrzenia zwichnięcia rzepki, ważne jest, abyś jak najszybciej skonsultował się z lekarzem, który wykona niezbędne badania, w tym rezonans stawu kolanowego. To bardzo ważne badanie, ponieważ do zwichnięcia rzepki dochodzi w pewnych specyficznych warunkach anatomicznych. Mowa o zaburzeniu budowy anatomicznej bloczka kości udowej. Dlatego powinieneś sprawdzić, czy twój staw kolanowy jest prawidłowo zbudowany. Jeśli okaże się, że nie jest, to leczeniem z wyboru po zwichnięciu rzepki jest nie tylko naprawa uszkodzonego więzadła, ale też korekcja budowy anatomicznej kolana.

Bardzo rzadko natomiast zwichnięcie rzepki ma miejsce u osób, które mają w pełni prawidłową budowę stawu kolanowego.

Zabieg szycia łąkotki polega na chirurgicznym naprawieniu uszkodzonej łąkotki. Jest to zazwyczaj wykonywane za pomocą artroskopii, co jest minimalnie inwazyjną metodą chirurgii. Podczas zabiegu, chirurg wykonuje małe nacięcia wokół kolana i używa specjalistycznego sprzętu do zszywania rozerwanej łąkotki.

Rekonwalescencja po takim zabiegu zależy od wielu czynników, w tym od stopnia uszkodzenia łąkotki i ogólnego stanu zdrowia pacjenta. Fizjoterapia jest często zalecana po operacji, aby przywrócić pełną funkcję kolana. Minimalny okres, kiedy musisz korzystać z kul po zszyciu łąkotki, to 6 tygodni. Jest to niezbędny czas do prawidłowego zagojenia się łąkotki.

To bardzo ważne pytanie. Łąkotka pełni rolę amortyzatora w stawie kolanowym. Możesz ją uszkodzić na skutek urazu albo też w wyniku długiego i przewlekłego obciążenia, podczas którego dochodzi do uszkodzenia zwyrodnieniowego łąkotki.
Utrata fragmentu łąkotki prowadzi do zwiększenia ucisku kości udowej na kość piszczelową i uszkodzenia chrząstki stawowej.
Decyzja o tym, czy zszyć łąkotkę, czy też ją usunąć, zależy od wielu czynników, w tym od rodzaju i lokalizacji uszkodzenia, wieku pacjenta, poziomu aktywności fizycznej oraz ogólnego stanu zdrowia.
Zszywanie łąkotki jest często preferowaną metodą leczenia, zwłaszcza dla młodszych pacjentów i tych, którzy prowadzą aktywny tryb życia. Pomaga też zachować naturalną strukturę i funkcję łąkotki, co jest ważne dla długoterminowego zdrowia stawu kolanowego. Sama procedura natomiast, ma na celu ochronę stawu kolanowego przed przyszłymi problemami, w tym przed artrozą. Gdy chodzi o gojenie, to proces ten może być dłuższy w porównaniu z tym po zabiegu usunięcia łąkotki. Jednak długoterminowe korzyści często przewyższają początkowe niedogodności.

Z kolei usunięcie części łąkotki jest konieczne, gdy uszkodzenie jest zbyt duże lub zbyt złożone, aby mogło być skutecznie zszyte. Krótszy niż w przypadku zszywania łąkotki, jest tu czas rekonwalescencji, ale w perspektywie czasu usunięcie łąkotki może zwiększyć ryzyko problemów w przyszłości, takich jak artroza stawu kolanowego.

Jeżeli zależy ci na tym, aby mieć sprawne kolano w przyszłości i jak najdłużej być aktywnym, zawsze decyduj się na zabiegi, w których trakcie łąkotki będą naprawiane. Jeśli oczywiście nie ma ku temu wyraźnych przeciwwskazań.

Korzenie łąkotki, znane również jako rogi łąkotki, pełnią kluczową funkcję w stabilizacji łąkotki w stawie kolanowym.
Są to struktury włókniste, które mocują łąkotki do kości udowej i piszczelowej, pomagając w utrzymaniu prawidłowego położenia łąkotki podczas ruchów stawu kolanowego. Dzięki temu łąkotka może efektywnie rozprowadzać siły nacisku na staw, zapewniać amortyzację oraz wspomagać stabilność stawu kolanowego.
Uszkodzenie tych struktur może prowadzić do niestabilności, bólu lub ograniczenia ruchomości w stawie kolanowym.

Każda łąkotka ma dwa korzenie: korzeń przedni i korzeń tylny. Uszkodzenie tych korzeni oznacza, że łąkotka przestaje być przyczepiona do kości piszczelowej i staje się niestabilna. Wysuwa się ze szpary stawowej, szczególnie przy obciążeniu kolana. Uszkodzenie korzenia kolana oznacza, że łąkotka przestaje pełnić funkcję amortyzującą. Kość udowa bardziej dociska do kości piszczelowej, przez co w przyszłości może dochodzić do uszkodzenia chrząstki stawowej i rozwinięcia się choroby zwyrodnieniowej.
Często również do uszkodzenia łąkotki dochodzi w wyniku urazu lub zaburzenia osi kończyny w kolanie szpotawym albo koślawym.