Artroskopia
stawu barkowego

Artroskopia stawu barkowego ze wskazań wyłącznie diagnostycznych jest obecnie bardzo rzadko wykonywana. Na ogół zastosowanie obrazowych metod diagnostycznych połączonych z wnikliwą analizą objawów pozwala na opracowanie konkretnych założeń leczenia rehabilitacyjnego i operacyjnego.

Takie uszkodzenie powstaje najczęściej po zwichnięciu stawu ramiennego, ale zdarza się również po mniejszych urazach sportowych. Nie ma konsensusu jak powinniśmy leczyć pacjentów po pierwszym zwichnięciu, tacy pacjenci są zawsze analizowani indywidualne. Generalnie im zwichnięcie u młodszej osoby tym ryzyko nawrotu większe. Natomiast, jeżeli dojdzie do drugiego lub trzeciego zwichnięcia stawu ramiennego praktycznie zawsze są wskazania do leczenia operacyjnego.

Dzięki technice artroskopowej możemy w sposób małoinwazyjny ustabilizować uszkodzony obrąbek i torebkę stawową​ do panewki stawu ramiennego przy pomocy specjalnych implantów. Aktualnie zalecane są implanty wykonane w biomateriałów lub implanty wykonane z nici, natomiast niezalecane są implanty tytanowe.

Jest to szczególny rodzaj uszkodzenia​obrąbka, obrąbek uszkadza się w górnej części w miejscu przyczepu ścięgna głowy długiej bicepsa do panewki stawu ramiennego. Wskazaniem do leczenia operacyjnego są uszkodzenia urazowe, często połączone z uszkodzeniem innych części obrąbka.

Ścięgno głowy długiej bicepsa biegnie w bruździe pomiędzy guzkami głowy kości ramiennej, następnie wchodzi do stawu i kończy się na guzku nadpanewkowym panewki. Jest to bardzo częsta przyczyna dolegliwości bólowych stawu barkowego.

Dzięki technice artroskopowej możemy wykonać tenotomię, czyli przecięcie tego ścięgna lub tenodezę, czy skrócenie tego ścięgna i przytwierdzenie go do kości ramiennej.

Mamy dwa rodzaje uszkodzeń, uszkodzenia urazowe oraz zwyrodnieniowe powstające z wiekiem.

Uszkodzenia urazowe są bezwzględnym wskazaniem do pilnego leczenia operacyjnego. Należy takie uszkodzenia traktować tak, jak złamania kości. Brak leczenia prowadzi do zaników mięśniowych, które uniemożliwiają wykonanie naprawy co finalnie prowadzi do dysfunkcji stawu barkowego i konieczności wykonania skomplikowanych procedur rekonstrukcyjnych.

Małe uszkodzenia zwyrodnieniowe u osób starszych, nieaktywnych można leczyć zachowawczo, ale zawsze należy kontrolować, czy uszkodzenie nie ulega powiększeniu. Uszkodzenia zwyrodnieniowe u osób aktywnych oraz u pacjentów z dużymi dolegliwościami bólowymi są wskazaniem do leczenia operacyjnego.

Zabieg polega na stabilizacji uszkodzonych ścięgien do kości przy pomocy specjalnych implantów.

Staw obojczykowo-barkowy to mały staw łączący obojczyk z wyrostkiem barkowym. Większość zmian zwyrodnieniowych w tym stawie nie powoduje dolegliwości bólowych wymagających operacji, ale czasami u pacjentów nie ma poprawy po leczeniu zachowawczym – rehabilitacji i to są wskazania do leczenia operacyjnego.

Jest to zabieg, który wykonuje się, gdy mamy nienaprawialne uszkodzenie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego. W miejsce przebiegu ścięgna wszczepia się specjalny biomateriał. Nie odtwarza to całkowicie funkcji mięśnia nadgrzebieniowego, ale hamuje górne przemieszczanie się głowy kości ramiennej i ułatwia ruch w stawie.

Zabieg ten wykonujemy, gdy mamy nienaprawialne uszkodzenie ścięgna mięśnia podgrzebieniowego co prowadzi do braku rotacji zewnętrznej ramienia. Zmieniamy miejsce przyczepu ścięgna mięśnia najszerszego grzbietu na kości ramiennej co finalnie zmienia jego funkcję i zastępuje niewydolny mięsień podgrzebieniowy.

Zabieg ten polega na przeszczepieniu wyrostka kruczego wraz z przyczepionymi do niego ścięgnami na przednio-dolny brzeg panewki. Wykonujemy go najczęściej w przypadku przewlekłej niestabilności stawu ramiennego, w wyniku której doszło do uszkodzenia kostnego przednio-dolnego brzegu panewki.